Op een stil en verlaten maandagavond stond een sporttas achtergelaten bij de bank langs het veld in de zaal. De lichten boven het veld flikkerden zachtjes, terwijl het geluid van het balcontact nog in de lucht hing. Het veld was leeg, geen spelers, geen coaches, geen fans. Alleen de sporttas stond daar, vergeten en eenzaam, met een vleugje van het verleden in de lucht.
De tas was niet bijzonder op het eerste gezicht. Het was een groene, eenvoudige tas met hengsels, een sportnaam erop dat redelijk goed leesbaar is. Maar voor de leden van het team heeft deze tas betekenis. De tas is al vele seizoenen een trouwe metgezel geweest voor een zaalvoetbalteam dat nooit de beste was, maar altijd het meeste uit zijn mogelijkheden haalde. Hun belangrijkste doel was niet winnen, maar meedoen, en elke match beleven als een avontuur.
De tas zat vol met doorgezakte, zweterige zaalvoetbalshirts, broeken en sokken. Shirts die de geur van de hard gevochten wedstrijden droegen, van het enthousiasme en de vermoeidheid die altijd gepaard gingen met het spel. Deze shirts hadden zoveel meegemaakt – van mislukte schoten tot glimmende momenten van samenwerking. De shirts waren de tastbare herinneringen aan hun strijd om niet te verliezen, maar vooral om met elkaar plezier te hebben, ongeacht de score.
Naast de shirts, die vol verhalen zaten, is er altijd één item dat niet ontbrak bij de tas: de goed gevulde koelbox. Het was geen luxe apparaat, maar een simpel ding, gevuld met flesjes water, sportdrank en lekkere mars- en snickerrepen. De koelbox was het symbool van wat hen verbond: hun vriendschap. Want wat belangrijker was dan winnen, was dat ze elkaar altijd steunden en met elkaar deelden, zowel op het veld als buiten het veld.
Vandaag was de tas er echter alleen. De teamleden waren op of langs het veld bezig of waren al naar de kleedkamers; en ik stond daar maar langs de bank. Helemaal alleen; zonder hen. De geur van het zweet was minder sterk en de koelbox stond onbeheerd, zonder dat iemand hier iets uit zou pakken. De leegte was bijna voelbaar, als een afwezige echo van hun aanwezigheid. Zouden ze me gaan vergeten?
Zal het team ooit weer spelen? Wie weet. Misschien hadden ze de sporttas niet nodig om te herinneren waarom ze speelden. Misschien was het gewoon genoeg om terug te denken aan de momenten van plezier, het lachen met de andere teamleden en de gedeelde ervaring die hen verbonden had. De tas stond daar, verlaten, maar vol van betekenis. En hoewel het misschien stil was, zou de herinnering aan hun spel, hun strijd en hun vriendschap altijd blijven. Gelukkig was ik na de wedstrijd weer onderdeel van het team en werd ik opgehaald en wachte de inhoud op een flinke wasbeweurt; het resultaat in de zaal liet (weer) te wensen over maar biedt perspectief. Ik ben en blijf een trotse tas van het team.